از جاده کنار رودخانه تاآبشار تقریبا یک کیلومتر می باشد و بنده هم می خواستم برای دیدن و گرفتن عکس به آبشار ریوو بروم اقای ندایی بدون توقعی از میان باغهایش تا خود ابشار راهنمای بنده شد. اقای ندایی می گفتند با اینکه راه بینون خطبه سرا مناسب نیست ولی گردشگرانی از مناطق مختلف برای دیدن این ابشار می ایند ومن هم انها را راهنمایی می کنم.اقای ندایی اطلاعات زیادی از شاه میلرزان و از درختان کهنسال و چشمه های اب معدنی و  ...و...و..در اختیار بنده گذاشت..........

واز وضعیت درختان باغ میوه اش نگران بود و می گفت امسال بخاطر وضعیت نامساعد جوی درختانش کم بار خواهند بود واز نهال های درختان گردوی خوشه ای که دولت در اختیار انها قرار داده رضایت نداشت و می گفت بدون مطالعه و کارشناسی نهال های گردو در اختیار ما گذاشتند که نه بخوبی رشد می کند و نه محصول می دهد و جز ضر رو زیان و اتلاف وقت نتیجه ای ندارد و تنها محصول خوبی که دارای بازدهی خوبی هست درختان ازگیل و درختان  گردو(از نسل بومی) می باشند. 

اقای ندایی برای عبور از رودخانه از پل چوبی استفاده می کندومی گفت هرسال یک پل چوبی درست می کنیم و هرساله سیل پل را خراب می کندوبرای ما درد سر ساز می شود و از وضعیت خاکی جاده هم نا راضی بود...................

پل چوبی و دست ساخته آقای گنچعلی ندائی

  _{برای دیدن آبشار ساعتی با اقای ندایی گپ و گفتگویی داشتم و جز صفا و مهربانی و محبت ندیدم و یادم آمد در خیابانی در تهران از مغازه داری آدرس محلی را پرسیدم با تندی جوابم را داد و به این فکر می کردم که هنوز صفا صمیمیت و مهربانی در روستاهای محروم و ناشناس از بین نرفته و شاید ناشناس ماندن این روستا ها بهتر باشدو ما نمی دانیم ....}